We zijn op zoek naar nieuwe collega’s! Betrouwbare hondenuitlaters en huisdierenoppassers. Heb je interesse? Of ken je dé geschikte kandidaat? Kijk dan snel verder!
Hondengedragsweetjes: De gesloten bench
Ik zei het de vorige keer al -> ik ben géén fan van gesloten hondenbenches. Tenzij je hond verplicht moet rusten na een ingreep bijvoorbeeld of wanneer hij moet reizen.
Waarom niet?
Ik opper steeds voor zo een diervriendelijk mogelijke aanpak in mijn leven. Zo ook naar mijn klanten toe in de hondengedragstherapie en training. Een hond uren in een gesloten bench opsluiten, hoort daar volgens mij niet bij. Let op -> ik spreek hier enkel over gesloten benches!
De laatste tijd laten (gelukkig!) meer mensen van zich horen wanneer men dieren in dierentuinen opsluit in kleine verblijven, of wanneer we onze konijnen in kleine kooien opsluiten. Waarom wordt er dan niet nagedacht over honden in een bench opsluiten? Logisch, het is zo normaal en alledaags geworden dat er niet meer genoeg wordt bij stilgestaan.
Vroeger werden deze benches die wij vandaag kennen gebruikt om een hond te transporteren bijvoorbeeld. De hond lag voor de rest aan de ketting (dit is uiteraard een no go!) of liep vrij rond op de erf. Toen ineens kwam er één of andere hondentrainer die plots puppy’s ging opvoeden met een metalen hulpmiddel -> de bench. Dit kan natuurlijk en dit is nog steeds een gangbare trainingsmethode.
Het probleem weer hierbij is dat de meerderheid van de mensen (vaak met de juiste intentie) en jammer genoeg ook bij veel hondentrainers dit foutief wordt gebruikt en aangeleerd. Of nog erger; het wordt helemaal niet aangeleerd en we gaan er maar vanuit dat de hond dit meteen moet kennen. De hond begint te janken, te krabben, te blaffen, … Ha, waarom doet hij dit nu toch?! Tja.
-“Puppy’s/honden gaan zo geen dingen in huis vernielen”: Dat klopt en dat klopt weer niet. Als je opgesloten zit, kan je natuurlijk niks vernielen in huis. De keerzijde; de puppy komt uit de bench, alles is keer op keer min of meer “nieuw” en “heel interessant” en de gewenning aan de nieuwe omgeving zal nog langer duren. Waarschijnlijk zal je puppy zijn kleine tandjes wel eens in iets in huis gaan zetten. Leer je puppy daar mee omgaan, en stop hem niet weg in een bench. Al die opgekropte energie van uren in een bench te zitten zullen er toch uitkomen hoor.
-“Mijn hond slaapt veel, dus een bench is ideaal”: Honden slapen anders dan mensen. Wij slapen meestal een lange periode achter elkaar, honden daarentegen doen dit niet. Ze slapen een beetje, ze staan weer op om even te gaan rondwandelen, snuffelen enz… hoe gaan ze dit in een bench kunnen doen?
-“Mijn hond voelt zich veilig in zijn bench”: weer akkoord en niet akkoord. Éen van mijn honden slaapt ook vaak in een OPEN bench. Geen probleem. Hij is blind en hij voelt zich daar op zijn gemak. Echter, hij heeft zelf de controle of hij daar gaat slapen of ergens anders. Hij bepaalt zelf of hij uit zijn bench wilt of dat hij er nog even in wilt blijven liggen. Zich veilig voelen heeft trouwens niks met een bench op zich te maken.
-“Mijn hond moet alleen kunnen zijn als ik ben werken en een bench helpt mij daarbij.”: Waarom geef je je hond niet een beperkte ruimte in huis? Zet een stukje af van de living/keuken/… en laat je hond daar even tot je terug bent van je werk? Ik benadruk het woord “even.” Laat je hond alsjeblieft nooit te lang alleen. Hier kom ik later nog op terug. Wil je toch graag een bench gebruiken? Dat kan prima, maar laat deze bench dan open zoals ik hierboven al beschreef en geef je hond zelf de keuze.
Dit lijstje kan zeker nog aangevuld worden met argumenten die ik geregeld hoor van hondeneigenaren.
Ik heb al schrijnende dingen gezien. Honden die uuuuren in een gesloten bench zaten, zonder water (basisbehoefte), zonder een zachte ondergrond en ze hadden helemaal niks te doen.
Op deze manier heb je een grote kans om gefrustreerde en ongelukkige honden te creëren.
Denk gewoon logisch na -> uren opgesloten zitten in een kleine kooi, wat is hier diervriendelijk aan? Het wilt niet zeggen omdat veel hondentrainers dit aanraden, dat het daarom een ideale of goede oplossing is. Probeer hierover zelf kritisch na te denken en maak de juiste beslissing voor jouw hond.
Interessant? Delen met bronvermelding mag!
Steffi Verjans
Hondengedragsdeskundige en trainer
www.kwispeldier.be
Hondengedragsweetjes: De bench
Facebook!
Volg je ons al op Facebook? Hier posten we enkele dagen per week heel wat leuke foto’s, filmpjes, nieuwtjes, dierennieuws, enz…
Geef onze pagina dus zeker een “vind-ik-leuk” en blijft zo steeds up-to-date!
Klik hier om rechtstreeks naar onze Facebook-pagina te gaan.
23/10/2020
Alle geluk in 2020!
Lieve mensen,
Team Kwispeldier wenst jullie en jullie lieve huisdieren in 2020 heel veel geluk, liefde en een goede gezondheid toe.
Nogmaals willen we jullie bedanken voor het vertrouwen in ons! Hopelijk zien we elkaar dit jaar weer terug.
Groetjes,
Team Kwispeldier
Tweede hittegolf deze zomer
Beste klanten,
Zoals reeds per e-mail en via social media gecommuniceerd: De komende week wordt er weeral een hittegolf voorspeld. De wandelingen worden deze week dan ook geschrapt uit veiligheidsmaatregelen voor de honden. We vervangen de wandelingen automatisch door oppasbezoeken aan/in huis.
De klanten die zelf thuis/op kantoor aanwezig zijn, gaan we dus wellicht een weekje niet zien. Tenzij anders afgesproken natuurlijk!
Nog enkele tips om onze honden koel te houden met dit tropische weer:
(Weetje: Een hond kan niet zoals ons zweten. Enkel via de voetzolen of door te hijgen geraken ze hun warmte kwijt.) Vandaar de volgende tips:
- Voorzie een koelmatje (in elke dierenspeciaalzaak te koop) en/of een koele/natte handdoek (eventueel kan je die even natmaken en kort in de diepvriezer stoppen)
- Vers en voldoende drinkwater
- Verfrissende tussendoortjes: evt. een koele wortel, zet het eten vooraf een tijdje in de koelkast en geef het dan pas, …
- Hou je hond zoveel mogelijk binnen, met de gordijnen dicht, rolluiken omlaag, …
Wie nog extra tips wilt, of vragen heeft, mag ons altijd contacteren!
Hou het koel deze week! Pootje van Qilan!
Groetjes,
Steffi Verjans
Zaakvoerder
Kwispeldier op Radio 2
Op 20 mei 2019 was zaakvoerder Steffi Verjans te horen op Radio 2 Limburg. Via deze pagina kan je het fragment herbeluisteren!
Ik ben boos, op en door mensen.
Ik ben boos, ook chagrijnig. Ik ben gepikeerd en ik ben gefrustreerd. Op en door mensen. En ik sta vaak machteloos…
Hier komt ie dan. Ik ben boos, op en door mensen die;
- Een dier kiezen gebaseerd op hun uiterlijk. Want, “Oh, ik ben opzoek naar een katje met groene ogen.” – dat is toch o-zo-mooi! “Een kat met blauwe ogen vind ik niet mooi.” Of wat dacht je van: “Ik ben op zoek naar een Husky, want dat zijn zo een knappe honden!” Heeft u zich ooit de bedenking gemaakt dat deze honden meer zijn dan “knap” en zéér veel lichaamsbeweging nodig hebben? Misschien moet u deze onwaarschijnlijke drang naar “perfectie” ook reflecteren naar jullie toekomstige kinderen (als jullie nog in die fase zitten)? Eventueel kan u een oproep lanceren op social media naar een wonderdokter die voor een perfect uiterlijk kan zorgen? Wie weet… Alle dieren zijn mooi, allemaal. Stuk voor stuk. Mensen daarentegen stellen ridicule eisen als je het mij vraagt… Een zwarte kat wilt men niet, want “die brengen ongeluk”. Say what? Een puppy zou veel leuker zijn dan een senior hond. Deze mensen hebben dus nog nooit kennisgemaakt met senior honden. Het zijn immers net puppy’s in een oudere verpakking. De zogenaamde “tea cup” varkentjes zijn ook zo immens populair momenteel. Het zijn dus varkens die zo klein zijn dat ze in een kop thee zouden passen. Klinkt inderdaad onwaarschijnlijk, hé? Wel, ik heb nieuws voor u. Dat is het ook. Ook varkens groeien! En neen, mini varkens ter hoogte van een Chihuahua bestaan niet. Wake up. Wat heb ik eindeloos respect voor mensen die bijvoorbeeld een hond in hun gezin willen verwelkomen en die op de eerste plaats kijken naar het ras/karakter van de hond dat bij hun levensstijl past. Mensen die op voorhand zorgvuldig op zoek gaan naar informatie over de aanschaf van een huisdier.
- NU, op dit eigenste moment, “liever vandaag nog dan morgen”, een dier in huis willen! Yihaa, lang leve de broodfokkers! Zucht. Feit: een dier is een levend wezen mét gevoelens. Net zoals u, die dit nu leest, ademt dit dier, toont het affectie (wellicht meer dan de gemiddelde mens), ervaart het pijn, en zal ons minstens 10 jaar op onze planeet aarde gaan vergezellen. Met andere woorden: neen, het is geen handtas om uw collectie te vervoegen.
- Plots, “zo ineens”, -out of the blue – zwaar “allergisch” zijn geworden voor hun huisdier. Auwtch! Onwaarschijnlijk hoeveel mensen er momenteel rondlopen met een allergie voor hun huisdieren… Hm, eerder allergisch voor toewijding, trouw én onvoorwaardelijke liefde voor jullie huisdieren, lijkt mij.
- Advies op sociale media vragen aan “random” mensen over de gezondheid van hun dier. Dit behoort momenteel tot één van mijn top ergernissen. “Help, wat moet ik doen? Mijn hond geeft al 3 dagen zwaar over en heeft diarree?!” (Ik heb speciaal voor u, de lezer van deze blog, de spellingfouten er nog uit gefilterd…) En ja, lap, daar komen de adviezen van experts ter zake! Niet dus. “Geef hem iets om over te geven, want dan is alles eruit!”of “Zet hem op droog brood!” Ik heb nog een spectaculair feit voor deze mensen -> Ja, wij hebben dierenartsen in ons land! En nog veel dierenartsen ook. Ah, maar dat kost geld? Wel, dan bent u het niet waard om een huisdier te hebben. Punt…
- Meedoen aan hypocrisie. Eerst gaan we met de kinderen naar de kinderboerderij om pluizige diertjes te aaien. Vervolgens stoppen we bij één of andere fastfoodketen om Chicken Nuggets naar binnen te spelen. Waarom mag uw kind niet weten dat die lieve, pluizige kipjes waar hij helemaal verliefd op was nu door zijn maagje zwemmen? Nee, inderdaad, hij zou het niet meer willen eten. Feit: vlees is niet nodig om een gezond te zijn, ook niet voor kinderen.
- Dieren gebruiken voor “HUN” entertainment. Juist, het dier in kwestie heeft er geen moer aan om door een hoepel te springen, met zijn vinnen te applaudisseren of opgesloten te zitten in veel te kleine kooien. In tegendeel; de dieren ervaren zeer veel stress. Dit zijn dan nog de “gelukzakken” – leg dat maar eens uit aan de stieren!
- Dieren in kleine kooien proppen, omdat mensen denken dat dit oké is. Wel, dat is echt niet oké. Ik weet het, het wordt voorgesteld alsof dit wel zo is. In de winkels zijn er ontelbare, mooie en kleine gevangenisjes te koop voor jullie konijnen, cavia’s en nog andere slachtoffertjes. Maar de realiteit is echter helemaal anders. Dieren hebben beweging nodig en horen niet thuis in kooien. Kost het teveel moeite om een beetje van jullie tuin af te zetten voor hen? Of om binnen een ruimte te voorzien speciaal voor de knaagdieren? Ja? Wel, stop dan bij de speelgoedwinkel en ga voor een pluche variant. Minstens zoveel plezier want deze bewegen ook praktisch niet. Jullie verwachtingen worden dus ingelost.
- Hun Facebook-pagina openen en er de volgende zin neerschrijven; “Met spijt in het hart…” En ja, dan weten we al hoelaat het is. “Met heel veel spijt en heel veel verdriet (wat welgeteld 10 minuten zal duren, gok ik zo) moet ik afstand doen van mijn hondje.” Jullie zijn niet meer zo origineel hoor, wisten jullie dat? Als het u werkelijk zou spijten of zou raken, zou u dan niet meer uw best kunnen doen om een andere oplossing te zoeken? Begrijp me niet verkeerd. Soms kan het inderdaad niet anders en moet een dier herplaatst worden. In het belang van het dier. Maar niet voor een drogreden, alstublieft…
- Landbouwdieren hun bestaan minimaliseren. Ook deze dieren horen hetzelfde behandeld te worden als onze honden en katten. Neen, het is niet oké dat kalfjes van hun moeder gescheiden worden, zodat de melk van de moederkoe naar de mens kan gaan. Het is moreel niet aanvaardbaar dat wij dieren laten vetmesten om ze dan vervolgens een ticket richting slachthuis te geven.
Mijn lijst hierboven is nog lang niet compleet. Deel twee is dus ook in de maak. Wat zijn jullie top ergernissen?
Liefs,
Steffi
Mijn klein meisje Frauke
Een eerste blog is steeds een speciaal iets. Daarom wil ik mijn eerste blogbericht ook helemaal wijden aan mijn Frauke. Frauke is er niet meer… Frauke was mijn adem, mijn steun en toeverlaat, mijn kloppend hart. Ik doe niet aan antropomorfisme – moest je dit denken. Maar zij begreep mij beter dan elke persoon die ik al in mijn heel leven heb mogen ontmoeten. En ik begreep haar. Onze band was onwaarschijnlijk sterk. Ik vind – ook op Google niet – een geschikt woord om dit gepast te kunnen uitdrukken. Maar ik geloof dat elke dierenvriend in hart en nieren ook ooit zo een band met een dier heeft ervaren. Of nog zal ervaren. Heb ik die band met al mijn dieren gehad? Neen, dit was uniek.
In de zomer van 2013 was ik actief als vrijwilliger bij de honden in het dierenasiel van Genk. Op een zonnige ochtend ging ik naar het buitengedeelte naast de keuken. Hier verbleven voornamelijk de meest oude of kwetsbare honden. Hm, love at first sight exist, they say. Nee, dit heb ik nooit ervaren. Totdat ik jou zag. Helemaal geschoren met een kwispelend staartje en guitige oogjes kwam je op mij afgelopen. Er rolt een traan over mijn wangen bij het schrijven van deze woorden. Ze roepen prachtige en onvergetelijke momenten op. Ik zou heel veel geven om terug in die mooie tijd te kunnen gaan…
Mijn hart maakte een sprongetje en ik had een niet te onderdrukken glimlach op mijn gezicht. Nog geen tien dagen later mocht ik je voor altijd in mijn armen sluiten. Je was gered, terug vrij en vanaf het eerste moment in mijn hart gesloten.
Je kwam verwaarloosd, vol knopen, klitten én een blind oogje aan in het dierenasiel. Men had je al zwervend op straat gevonden. Je had ook enkele mammatumoren (melkkliertumoren). Omwille van je zeer hoge leeftijd (je werd geschat rond 13-14 jaar) besloten we om geen operatie meer uit te voeren. Gelukkig hebben deze tumoren (goedaardig), die ik nauwlettend in het oog hield, je nooit parten gespeeld.
Ondanks alle tegenslagen was je een ontzettend vrolijk, energiek en liefdevol hondje. Ik heb de tijd van mijn leven gehad met jou. Onze dagelijkse wandelingen bijvoorbeeld, die doorheen die drie jaren dat je bij mij was steeds minder lang werden. Logisch; je oud lichaampje kon die wandelingen van een uur niet meer aan.
Een jaar later na je komst startte ik Kwispeldier op. Soms ging je met mij mee naar andere honden toe. Zo had je een vast wandelvriendinnetje, Myra de beagle, gevonden. Myra en jij konden goed opschieten en jullie genoten van elkaars gezelschap en van de wandelingen. Met de nodige pauzes kon ook jij fijn meegenieten van de wandeling. Op warmere dagen was het moeilijker voor jou om te wandelen. Na vijftien minuten droeg ik je dan verder in mijn armen. Ook dat vond je heerlijk. De wind die door jouw krulletjes waaide en de honderden kusjes die je onderweg van mij kreeg en ik van jou, onvergetelijk.
Vaak kon je niet mee werken gaan met mij door je zeer hoge leeftijd. Je ging dan voor het raam aan de voordeur zitten wachten, wachten en wachten. Totdat mijn bestelbusje voor het huis stopte. Jouw kwispelend staartje en jouw vrolijke oogjes lichtten in mijn richting op. En oh, wat was dat wederzijds.
Gek was je van jouw oranje balletje. Waar je achteraan rende en meespeelde, gek van boterkoekjes waar je soms een stukje van kreeg, gek van Vosje de kat waar je samen mee sliep in de zetel of op het bed. Gek van de sneeuw waar je weer even helemaal puppy in werd, gek van badjes, gek van aandacht van alle mensen rondom jou, gek van mij en ik van jou.
Waar jij was, was ik en waar ik was, was jij. Samen eten, samen zitten, samen slapen in bed, gewoon alles samen doen.
Tot 4 november 2016, een van de meest vreselijke dagen uit mijn leven. Drie jaar later was het tijd voor een hartverscheurend afscheid. Het afscheid van mijn klein meisje… Enkele maanden na mijn verhuis naar Halen gaf jouw lichaam het op. Die ochtend stonden we op en je was niet goed. Met spoed reden we naar de dierenkliniek waar je onmiddellijk van het een onderzoek naar het ander onderzoek werd gebracht. De uitslag was verschrikkelijk; jouw lever lag zo goed als stil. Je had een grote tumor op je lever…
Enkele uren later mocht ik je mee naar huis nemen zei een dierenartsassistente. “Om afscheid te nemen…”. Die woorden ga ik nooit nog uit mijn geheugen kunnen wissen. Vol ongeloof nam ik je terug in mijn armen en liet ik je niet meer los totdat het moment van afscheid was aangebroken.
Bij thuiskomst scheen plots de zon heel erg, herinner ik mij. De zon scheen voor mijn zon, voor jou, ik weet het zeker. Ik ben toen mijn dekens op de slaapkamer gaan halen en we hebben toen samen op het tapijt in de woonkamer geslapen. Al huilend ben ik in slaap gevallen met jou, mijn Frauke, in mijn armen. Ik had gehoopt dat het een afschuwelijke nachtmerrie was toen ik ontwaakte.
Vreselijk genoeg werd Frauke niet beter en ging ze zienderogen achteruit. Ik belde de dierenarts, ik moest haar laten gaan. Ze was aan het lijden. Dierenliefde is ook loslaten en soms voor God spelen. Frauke liet me weten dat het tijd was…
Zelden ben ik zo ziek van verdriet geweest als toen. Ik denk nog elke dag aan haar. Ik sta op met haar en ga slapen met haar. Toch zal ik nooit stoppen met het redden van dieren. Dat heb ik Frauke beloofd.
Nooit ga ik je vergeten, de liefde van mijn leven. Ik mis je hartverscheurend erg. Ik kan niet geloven dat je al 1,5 jaar uit mijn leven bent. Maar nooit zal je uit mijn hart en gedachten gaan. Nooit zal ik stoppen met vertellen over jou. Over hoe bijzonder je was. Dat beloof ik je.
Deze blog was voor mijn Frauke en voor alle diereneigenaren die zo een buitengewone en sterke band al ervaren hebben of nog gaan ervaren. Geniet van elke seconde met jullie harige en trouwe vriend. Al is het een cavia, een kat, een konijn of een paard. Dierenliefde is de meest oprechte en puurste liefde die we ooit zullen ervaren. Daar ben ik van overtuigd. Geniet, geniet en geniet. Want ooit worden ze onomkeerbaar uit ons leven weggerukt. That’s the circle of life…
Liefs
Steffi
Zondag 27 mei 2018
Onze laatste momenten samen… het hartverscheurende afscheid…
